به زير زلفت اين ماه است و يا رو
به روي ماهت اين شب‌است‌و‌يا مو
كني گه صيد دل از تير مژگان
كني گه قصد جان با تير ابرو
نخواهد دم زدن از سحر آفريني
به پيش چشم جادو ي تو جادو
به لب خال تو رادل ديد و گفتا
كه جا در شكرستان كرده هندو
نخواهي گر گرفتار کمندم
به دوش افكنده اي بحر چه گيسو
زبس بار غم جانان گران است
نگردد كوه و با او همترازو
قدم مگزار و جز بر ديده من
كه جاي سرو باشد بر لب جوي
نه خيزد اين خراميدن ز طاوس
نيايد اين نگه كردن ز آهو
ندارم به قلبم من آرزويي
به جز آنكه بينم ساقي مهرو
غمت در نهان خانه دل نشيند
به نازي كه ليلي به محمل نشيند
مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشي
زبامي كه برخاست مشكل نشيند
بگذار آدميان طعنه زنندم گويم
هركه خود را سگ كوي تو نخواند آدم نيست
هر كه از عشق تو ديوانه نشد آدم نيست
آدم آنست كه از عشق تو ديوانه شود
يا اباصالح مدد ...