باز هم صدای طبل و سنج و باز هم دسته های سینه زنی، لباس های مشکی و جوانانی پر شور... آری محرم آمده است.
اجرکم عندالله.احسنت به این غیرت و همیت و آفرین بر این شور حسینی که در شهر و روستا، آسمان و زمین، طنین افکن است. 
بی گمان شما نیز دیده اید خیل عظیم جوانان را که در دستجات عزاداری و سینه زنی بی هیچ اجر و مزد ظاهری حضور می بابند؛ بر سر و سینه می زنندو در عزای سالار شهیدان ، همه خوشی هایشان را رها می کنند تا یاد و نام و راه حسین علیه السلام زنده بماند و بی شک دیده اید جوانانی را که در مجالس عزاداری، گروه گروه و حلقه حلقه در حیاط تکایا و
اما وقتی در کوچه های راهی می شوی دسته هاس عزا بعضا عزایی مضاعف و غمی درونی بر دلت می نشانند . راستی فرهنگ حسینی یعنی این ؟!دخترانی که آمده اند همراهی دسته کنند تا مثل غم زینبی باشند با حرکاتی غم افزا چنگ بر دل زینب کبرا می زنند. و پسرانی که آمده اند بر قامت رشید علی اکبر حسین(ع) بگریند چشم بر این و آن می تابانند!! آه از این همه غم ....
دوست من خواهر من برادر من یادمان نرود که امام صادق(ع) وعده آمرزش بر عزاداران و زایران واقعی حسین(ع) داد. پناه می بریم به خدا از این زمانه که گاهی در این هیاهوی شهر ، اصل و فرع به فراموشی سپرده می شود و آنچه باید فرع باشد رکن اصلی مجالس ما می شود.
آیا جز این است که هدف از دور هم جمع شدن در مجالس حسینی شناخت هر چه بیشتر راه است و عزاداری و روضه خوانی و سینه زنی ، استفاده از هنر است برای انگیزه گرفتن برای حرکت در این مسیر و ماندگاری این قیام؟!پس سوال مهم اینجاست:
چه کنیم تا راه را گم نکنیم؟ چه کنیم تا قیام حسینی شناخته شود وعاشورا روزی دیگر نظاره گر سر حسینی بر نِیزه نباشیم ؟!
آیا تاکنون در این هزار و اندی سال ، گریه بر حسین (ع) نمک سفره جلسات موعظه ما نبود تا مسیر را گم نکنیم و آیا این درست است که امروز اصل فراموش شود و حقیقت مطلب فرع بماند؟!
سر بسته وکوتاه بگوییم:
یادمان باشد؛ شور حسینی اگر همراه با شعور نباشد، در تکرار بی رحمانه روز عاشورا ابن سعد ها و ابن زیاد ها غصه ای برای فراهم کردن لشکری پر تعداد نخواهند داشت.
